سیگاری‌ها به هوش باشند، آلزایمر در کمین آنها است

سیگاری‌ها به هوش باشند، آلزایمر در کمین آنها است

محققان می‌گویند سیگاری‌های قهار بیشتر در معرض خطر ابتلا به آلزایمر هستند.

بر اساس مطالعات تازه سیگاری‌های قهاری که سنین میانسالی هستند بیشتر در عرض خطر ابتلا به بیماری‌ آلزایمر یا سایر بیماری‌های زوال عقل هستند. به گفته محققان افرادی که به مقدار زیادی سیگاری می‌‌کشند تا بیش از صد درصد خطر بیماری‌ آلزایمر و زوال عقل مرتبط با مشکلات عروقی را افزایش می‌دهد. طبق شواهد سیگار هم به مغز و هم به قلب آسیب‌های فراوانی می‌زند. نتایج این تحقیقات در نشریه آرشیو پزشکی داخلی 25 اکتبر درج شده است. به منظور تایید این نظریه محققان 21 هزار و 123 فرد را در فواصل سال‌های 1978 تا 1985 که 50 تا 60 سال سن داشتند مورد مطالعه قرار دادند.در مدت 23 سال پیگیری محققان دریافتند 25 درصد با زوال عقل تشخیص داده شدند. زوال عقل و آلزایمر به دلیل آسیب‌های شریانی در مغز ایجاد می‌شود. در مقایسه با غیرسیگاری‌ها افرادی که بیش از 2 بسته در روز سیگار می‌کشیدند به طور قابل توجهی در معرض خطر آلزایمر و زوال عقل (دمانس) قرار داشتند. 157 درصد افزایش خطر آلزایمر و 172 درصد افزایش خطر دمانس‌های عروقی. سیگاری‌های قهاری که از قبل سیگار می‌کشیدند و افرادی که کمتر از نصف پاکت در روز سیگار می‌کشیدند کمتر در معرض خطر بودند. ارتباط بین سیگار و زوال عقل حتی بعد از کنار گذاشتن عوامل مخدوش‌کننده مثل جنس، فشارخون بالا، کلسترول بالا و حملات قلبی، سکته و وزن تغییری نداشت. سیگار کشیدن یک عامل خطر بسیار مهم برای سکته است و احتمال دمانس عروقی به دلیل ایجاد لخته‌های کوچک در مغز افزایش می‌یابد. سیگار کشیدن همچنین سبب ایجاد التهاب در عروق مغزی شده و در بروز آلزایمر عامل مشارکت‌کننده و تسریع‌کننده است.

14 اصل اعتیاد

اصل اول : مواد مخدر

به ماده ای گفته می شود که انسان را از حالت تعادل طبیعی خارج می کند.

اصل دوم : معتاد کیست
فرد بیماری است که بر اثر استفاده مکرر از مواد مخدر در قسمت جسم و روان و جهان بینی تخریب ایجاد کرده و از تعادل خارج شده است.

اصل سوم : جایگزینی
اعتیاد مسمومیت مزمن نیست بلکه جایگزینی مزمن است چون مواد مخدر خارجی جایگزین مواد مخدر داخلی یا جسم گردیده است.

اصل چهارم : روان
معتاد بیمار است،اما بیمار الزاماً و ذاتاً روانی نیست همانطور که یک انسان مست بیمار روانی نیست و حرکات نامعقول او اثرات الکل است اختلالات رفتاری فرد معتاد در اثر مصرف یا عدم مصرف مواد مخدر می باشد.

اصل پنجم : زمان
طول درمان در اکثر مواد مخدر مثل :تریاک،هروئین،الکل و داروها در قسمت جسم یا راه اندازی سیستمهای تولید کننده مواد شبه افیونی بدن،حدوداً 11 ماه است و مثل فرایند حاملگی،زمان بخصوص دارد و طول درمان را با هیچ دارویی نمی توانیم کاهش اساسی دهیم.

اصل ششم : بهترین دارو
بهترین و کاملترین دارو برای درمان هر گونه اعتیاد همان مواد مخدر مصرفی فرد معتاد است که در طول زمان طبق محاسبات دقیق میزان مصرف آن را کاهش می دهیم تا به موازات کاهش مصرف مواد مخدر سیستم های از کار افتاده جسم فرصت بازسازی خود را داشته باشند.
برای الکل،الکل-برای تریاک،تریاک-برای هروئین ،تریاک چون هروئین و تریاک هر دو از یک خانواده هستند و پایه هر دو مرفین است.

اصل هفتم : عکس العمل های جسم
الف-عکس العملهای آشکار(طول درمان یک تا دو هفته)
اسهال،عطسه،خمیازه،آبریزش بینی و چشم،بی خوابی،استخوان درد و پرش عضلات.
ب-عکس العمل ها یا اختلالات پنهان(طول درمان ده ماه و نیم)
افسردگی،تنبلی،بی خوابی،عدم میل به زندگی،بالا رفتن میل جنسی،ناتوانی جنسی،تمایل به خودکشی و کند ذهنی.

علت:عدم تعادل سیستم های شبه افیونی بدن

توضیح : بعضی از مواد مخدر مثل حشیش فقط عکس العمل های پنهان را دارند و به همین دلیل فکر می کنند حشیش اعتیاد ندارد.

اصل هشتم : سم زدایی
قطع سریع مواد مخدر یا سم زدایی باعث ایجاد شوک مخرب در فرد معتاد می شود و ترمیم اثرات این تخریب بسیار مشکل و در بعضی موارد غیر قابل جبران است بنابراین بستری،بیهوشی و درمان سرپایی امروزی به منظور سم زدایی فاکتورهای غلط درمان اعتیاد هستند.

اصل نهم : داروهای روانی یا روان گردان
برای درمان اعتیاد بایستی فقط از داروهای استاندارد درمان اعتیاد استفاده شود و استفاده از داروهای خواب آور،روان گردان،ضدافسردگی و داروهایی که مربوط به بیماران روانی می باشد فرآیند درمان اعتیاد را به تعویق می اندازد و شخص دوباره به اعتیاد بر می گردد در حالیکه به مصرف این داروها نیز عادت کرده است.
عوارض طولانی مدت این داروها به مراتب بیش از مواد مخدری مثل تریاک و هروئین است.

اصل دهم : گروه بندی معتادین
الف-نامزدهای اعتیاد شایسته است پیشگیری بعمل آید.
ب-خواستار اعتیاد شایسته است  مهار گردند.
ج-خواستار رهایی شایسته است درمان گردند.

اصل یازدهم : روشهای ترک و درمان اعتیاد
الف - سقوط آزاد یا قطع سریع
ب - شبه سقوط آزاد یا سم زدایی
ج - ترک سنتی با استفاده از مواد مخدر مصرفی و کاهش در مدت 20 روز
د - روش درمان تدریجی

نکته : اعتیاد موضوعی فقط رفتاری نیست که آن را ترک کنیم اعتیاد بیماری است و بیماری ترک ندارد و بایستی درمان شود.

اصل دوازدهم : تعادل
درمان فوق ترک و رسیدن به تعادل فوق درمان است اشخاصی که پس از ترک به اعتیاد بازگشت می نمایند در اثر عدم تعادل جسم آنهاست که درمان نشده است.اشخاصی که پس از درمان جسم به اعتیاد بازگشت می نمایند در اثر عدم تعادل جهان بینی آنهاست زیرا در طول درمان بایستی روی تفکر و جهان بینی یا نگرش فرد معتاد کار شود و از حالت افیونی بودن خارج شود تا به تعادل جسمی و روانی و جهان بینی برسد.

اصل سیزدهم : آگاهی
بزرگترین اصل در پیشگیری،مهار و درمان اعتیاد آگاهی است مشروط به اینکه فرد پیشگیری کننده،مهار کننده و درمان کننده اعتیاد خودش اعتیاد را کاملاً بشناسد و آن طوری که اعتیاد هست نه آنطوریکه تصور می نمایند چون اعتیاد در شروع بسیار جذابیت دارد و در ادامه بدبختی.

اصل چهاردهم :
هیچ فرد یا پزشک یا روانپزشک ،روانشناس که اعتیاد را بصورت تخصصی نخوانده است و کارآموزی نکرده نمی تواند و نباید معتادها را درمان کند چون هر فرد معتاد الزاماً بیمار روانی نیست.

مسکالین چیست

ا ین ماده ی توهم زا هرچند مصرف قابل توجه ی در ایران نداشته است اما جدیدا توسط

مسافران آن سوی آبها وارد کشور شده است .

که ازکاکتوس کوچک هویجی شکل بدست می آید . در بیابان مکزیک و آمریکا یافت می شود

و به صورت قانونی در برخی از مناطق ایالات متحده به عنوان قسمتی از جشنهای مذهبی

به وسبله اعضای مسیحی بومی آمریکائی مصرف می شود .

به طور معمول کاکتوس را قطعه قطعه کرده خشک می کنند و برای مصرف آنرا جویده و

سر انجام می بلعند . بعد از خوردن آن تهوع شایع است . مسکالین باعث توهم های بینائی

می گردد . مسکالین به صورت مصنوعی به شکل کریستال های نمک تولید می شود .

مسکالین از روده جذب خون می شود . نیمه عمر آن حدود 2 ساعت و مدت اثر آن 8 تا 9

ساعت است . مقدار مرگ آور آن حدود 10 تا 30 برابر مقدار آن است و خطر مسمومیت آن از

سایر توهم زاها بیشتر است .

نام نام خیابانی دوز مصرفی طریقه مصرف شکل
مسکالین Mes 500-200 میلی گرم خوراکی کریستال طبیعی
Mescalin Peyote جویدن کپسول

تریاک چیست

تریاک در مقایسه با مواد مخدر دیگر، خام ترین و کم تاثبرترین به شمار می آید. تریاک مایعی است شیر مانند که از گیاه کال خشخاش بدست می آید. زمانی که این مایع در معرض هوا قرار می گیرد سخت شده و به ماده قهوه ای سوخته و یا سیاه رنگی تبدیل میشود. شکل سخت شده آن معمولا" تدخین میشود اما به طور خوراکی هم میتوان از آن استفاده کرد. تریاک به طور معمول در کشور برمه و افغانستان کشت میشود.

تریاک به شکل استفاده میشود؟

در کشورهای غربی امروزه ، تریاک به شکل پودری یا کلوخی به رنگ قهوه ای سوخته در دسترس مصرف کنندگان قرار میگیرد. این ماده یا تدخین شده و یا به صورت خوراکی یا تزریقی مورد استفاده قرار میگیرد.

تاثیرات تریاک چیست؟

از آنجایی که ساختار تریاک بسیار شبیه به ساختار مواد مخدر طبیعی بدن می باشد در اثر استفاده مولکولهای مخدر موجود در تریاک گیرنده های اعصاب را تسخیر کرده و همان حس آرامش فاقد درد را در بدن تولید میکند. این ماده مخدر ابتدا باعث حس شادمانی و سرخوشی شده اما با استفاده مکرر، بدن برای دسترسی به این حالت به میزان هرچه بیشتر از این مواد نیاز پیدا می کند.
سوء تغذیه، مشکلات تنفسی و افت فشار خون از جمله بیماریهایی هستند که با اعتیاد به تریاک در رابطه اند.
تریاک ماده ای بسیار اعتیادآور است. در اثر استفاده از این ماده اشتیاق به مصرف چه جسمانی و چه روانی بسیار سریع پیشرفت می کند. خماری ناشی از تریاک باعث تهوع، آبریزش چشم، خمیازه، سرمازدگی و یا عرق میگردد.
حالت خماری بسیار ناراحت کننده و دردناک است.در واقع معتادین بیشتر برای جلوگیری از درد ناشی از خماری به مصرف آن ادامه می دهند تا به دست آوردن حس سرخوشی نخستین و یا رسیدن به تعادل جسمی و روانی !

تاریخچه کشت و مصرف تریاک درغرب:

شواهد نشان می دهد که از 100 سال پیش از میلاد مسیح یعنی حدودا" 2100 سال پیش تریاک به عنوان دارویی محبوب به شکل شربت و یا حب مصرف خوراکی داشته است. اعتیاد به تریاک از اواسط قرن 17 میلادی به بعد که به وسیله چینی ها به شکل تدخینی آن معرفی شد، به عنوان معضل اجتماعی مطرح شد. در قرن 18 میلادی اعتیاد به تریاک به حدی بالا گرفت که چینی ها برای جلوگیری از کشت و خرید و فروش آن به کشورهای غربی اقداماتی صورت دادند. همزمان تریاک راه خود را به کشورهای اروپایی و شمال امریکا باز کرد تا جائیکه مصرف دارویی آن جای خود را به اعتیاد داد.
پس از خاک برداری و حفاری باستان شناسان بر روی باقیمانده های دوران نوسنگی در کشور سوئیس (به قدمت حدودا" 3200 سال پیش از میلاد مسیح) نشان داد که گیاه خشخاش در آن زمان کشت می شده است. دانشمندان بر این باورند که این گیاه مصرف خوراکی داشته و به عنوان مواد غذایی (حاوی 45 درصد روغن) مورد استفاده قرار می گرفته است . اما بدون شک مردمان آن دوره از قدرت مخدری این گیاه آگاهی داشته اند.
مایع شیرگونه که از این گیاه گرفته می شود پس از خشک شدن از قدرت مخدر بالایی برخوردار است که به آن تریاک می گویند. نوشته های تئوفراستوس فیلسوف یونانی (3 قرن پیش از میلاد مسیح) از اولین نوشته هایی است که به تریاک اشاره کرده است. لغت لاتین تریاک، "اوپیوم" گرفته شده از زبان یونانی به معنای "عصاره گیاه" است و خود تریاک نیز ابتدا به شکل عصاره یا شیره گیاه خشخاش تولید می شود.
پزشکان غرب به خوبی به فوائد و تاثیرات تریاک واقف بودند و تاجرین غربی این ماده را به خاور دور معرفی کردند. پاراسلوس (1500 سال پیش از میلاد مسیح) زیست شناس، فیزیکدان و منجم سوئیسی این ماده را مجددا" به اروپائیان معرفی کرد به طوریکه دکتر سیدنهام انگلیسی (سال 1680 میلادی) در این باره می نویسد:

" در میان تمامی امکاناتی که خداوند بزرگ برای رهایی درد انسانها خلق کرده هیچکدام به موثری تریاک نیست!"

در قرن 18 میلادی تدخین تریاک در خاور دور بسیار رواج پیدا کرده بود و داد و ستد تریاک یکی از منابع اصلی درآمد برای مستعمره های انگلستان و هلند محسوب می شد. حتی اسپانیائیها هم سهم خود را از این معاملات از فیلیپین دریافت می کردند. با اینکه در آن زمان تریاک در اروپا در دسترس همگان بود ولی وفور آن مشکل ساز نبود.

تریاک به طور قابل توجه ای از مواد مخدر مختلف ترکیب شده که در قرن 19 میلادی دانشمندان موفق به تجزیه این ماده شدند. در سال 1806 فردریک سرترنر، شیمیدان آلمانی ، برای نخستین بار موفق به استخراج یک ماده از کل مواد ترکیبی در تریاک شد که آن را مرفین نامید. وی اسم "مرفین" را بر مبنای اسم خدای خواب یونانیان "مورفوس" انتخاب کرد. دومین ماده اسنخراجی از تریاک "کدئین"، توسط روبیکت ، پروفسور و شیمیدان فرانسوی، در سال 1832 میلادی و به دنبال آن در سال 1848 میلادی ماده پاپاورین توسط " مرک" دانشمند آلمانی به دست آمد. این مواد خالص جایگزین استفاده دارویی از تریاک خام شدند و همانند تریاک این مواد به عنوان داروی ضد درد و اسهال مورد استفاده قرار گرفتند.
با اختراع و کشف تزریق زیرجلدی در اواسط قرن 19 ، مرفین به عنوان مسکن وریدی مورد استفاده قرار گرفت.

میزان اعتیاد در آمریکا در طی صد سال گذشته رشد گسترده ای داشته است. این، بخشی به دلیل مهاجرت چینی های معتاد به تریاک و بخشی به دلیل تزریق بی رویه مواد مخدر به عنوان مسکن به زخمی های جنگی بوده است. به علاوه اینکه در بسیاری از داروهای معمول و مورد استفاده عموم ، ترکیباتی از تریاک وجود دارد.

شاید بتوان گفت که بخشی به همین دلیل بود که مرفین به عنوان درمان اعتیاد معمول شد، بدین شکل که اگر پزشکان برای درمان اعتیاد به تریاک از مرفین استفاده می کردند، شخص معتاد علاقه ای به خود تریاک نشان نمی داد و اعتیاد وی درمان می شد!!!
اروپایی ها هم با مشکلاتی مشابه روبرو شدند و با اینکه استفاده تریاک به مراتب بیشتر از حال بود اما به عنوان مصارف دارویی مورد قبول قرار گرفت و این عمل باعث بوجود آمدن مشکلات فراوانی شد.
در پایان قرن گذشته ایالات متحده آمریکا سعی وافری در مهار کردن مصرف غیردارویی از تریاک کرد، خصوصا" درکشور چین و حتی اواخر قرن پیش سعی در ممنوعه کردن این مواد کرد. علاقه آمریکا برای مهار این معضل به دو دلیل بود، یکی اینکه آنان برای بازاریابی و فروش محصولات خود، به کشور چین نیاز داشتند اما کشور چینی با اقتصاد قوی. و دلیل دوم ظاهرا" جنبه اخلاقی این موضوع بود.
در اثر جنگ اسپانیا و آمریکا، فیلیپین در استعمار آمریکا قرار گرفت و فرمانداران جدید با مشگلی گسترده روبرو گشتند. در آن زمان اسقف اعظم فیلیپین، چارلز هنری برنت آمریکایی، مبارزه اخلاقی در رابطه با داد و ستد تریاک و اعتیاد ناشی از آن علیه آمریکا به راه انداخت که حمایت گسترده ای را به همراه داشت.با وجود ممنوعه اعلام کردن مصرف تریاک در آمریکا و برخلاف کشورهای اروپایی، اعتیاد به تریاک همواره یکی از معضلات اجتماعی به حساب می آمد.
با ضعیف شدن وضع اقتصادی چین، این کشور شاهد رشد جنبش ضد تریاک در دنیا بود. ناگفته نماند که در عین حال انگلستان و هلند حامی این جنبش نبودند. چرا که کشت خشخاش برای آنان از جمله منابع اصلی درآمد محسوب می شد.

در سال 1909 با فشار شدید آمریکا، نمایندگان کشورهایی که دارای مستعمره در خاور دور بودندبه همراه کشور ایران در شانگهای اولین کنفرانس بین المللی تریاک را به ریاست اسقف هنری برنت برگزار کردند.
این کنفرانس پایه ای برای کنفرانس بعدی در سال 1911 در هیگ شد. انگلستان برای شرکت در این کنفرانس با این پیشنهاد پیش آمد که این کنفرانس و معاهدات ناشی از آن می بایست تهیه و داد و ستد کدئین و مرفین را هم در برگیرد. آلمانی ها به این شرط مخالفت شدیدی نشان دادند چرا که صنعت داروسازی آنان در این زمینه فعالیتهای گسترده ای داشته و به نوعی متکی به تولید این مواد بود.
پس از کشمکش های بسیاراین کنفرانس منجر به اخذ پیمان بین المللی تریاک در23 ژانویه 1912 میلادی شد. لازم به تذکر است که این پیمان تا آنجایی پیش رفت که کشورهای هم پیمان موظف به کنترل دادوستد تریاک در چهارچوب قانونی و ملی کشور خود شدند.
آلمانی ها برای حفظ صنعت دارویی خود و تولید مرفین و کدئین حتی لغات و نوشتار این معاهده را با وسواس انتخاب می کردند. تصویب این پیمان نهایتا" متکی بر همکاری کشورهایی بود که در این کنفرانس شرکت نداشتند و به عبارتی این معاهده بسیار باز و بی در و پیکر و عاری از هرگونه چهارچوب و مرزبندی خاصی بود.
کنفرانس بعدی در هیگ در سال 1913 برگزار شد که به همان اندازه کنفرانس قبلی در اجرای شروط ناموفق بود. در کنفرانس هیگ به سال 1914 توافق نامه های به امضاء رسید که "اجرای" شروط پیمان کنترل تریاک را در رابطه با هر کشوری، بدون امضای تمامی کشورهای هم پیمان مجاز شمرد و این خود حرکتی به جلو بود.
پیرو این توافق نامه ایالات متحده آمریکا بلافاصله مصوبه "مواد مخدر" را به تاریخ دسامبر 1914 به بندهای قانونی کشورخود اضافه کرد. این مصوبه نه تنها داد و ستد مواد مخدر را تحت کنترل قرار داد بلکه تصاحب بدون مجوز هر کدام از مواد مخدر نامبرده در پیمان را عملی "جنایی" شناخت و عدم رعایت آن منجر به 2000 دلار جریمه نقدی ومحکومیت تا 5 سال زندان می شد!!
و این خود اولین گام قانونی برای جنایی ساختن استفاده از مواد مخدر شد!
جنگ جهانی اول باعث رکود تمامی تلاشهای پیشین شد و این موضوع تنها پس از امضای معاهده ورسای مجددا" مطرح شد. در این معاهده آمریکا اقداماتی را جهت تشویق و جلب کشورهای دوری گزیده از الحاق به معاهده 1912 معرفی کرد. این پیمان در سال 1920 میلادی جهت اجرا به دست "لیگ ملت ها" سپرده شد.
همزمان در سال 1920 مصوبه مواد مخدر خطرناک در انگلستان به اجرا درآمد. جالب توجه اینجاست که در حالیکه امریکائیها در این دوره استفاده از هروئین را برای مصارف دارویی هم غیرقانونی اعلام کردند اما انگلیسی ها استفاده و تهیه مواد مخدر، به طور مثال، هروئین، را برای مداوای معتادین به مواد مخدر مورد قبول قرار دادند.
همانطور که قبلا" اشاره شد به دلیل عدم استحکام و انسجام معاهده 1912 تک تک کشورها چگونگی وظایف مذکور در معاهده در رابطه با کنترل تریاک را هر زمان و به هر شکلی که مایل بودند پیاده کردند و به همین دلیل استفاده از تریاک تا سال 1920 به طور قانونی معمول بود. مشکل اصلی در این بود که استفاده شیمیایی قانونی یود و تولید انواع مواد مخدر به غیر از تریاک خود معضلی اجتماعی را به وجود آورد. برای مبارزه با این معضل جدید "لیگ ملت ها" دو کنفرانس دیگر در ژنو برگزار کرد که موجب اخذ دو معاهده دیگر یکی به تاریخ 11 فوریه و دیگری 19 فوریه 1925 میلادی شد.
اولین معاهده میزان تولیدات داخلی و داد و ستد تریاک در مستعمره های خاور دور را محدود کرد. دومین معاهده تولید برگ کاکائو، کوکائین خام، اکوگنین (مایع مخدر موجود در برگ کاکائو) وگراس (علف) هندی را به لیست مواد مخدر مذکور در معاهدات قبلی اضافه کرد. به علاوه کشورها موظف بودند که تهیه، داد و ستد و مالکیت تمامی مواد "کرخت کننده" را به طور جدی و به طور سیستماتیک تحت نظر داشته باشند.



استفاده این مواد در چهارچوب شروط معاهده جرم جزایی محسوب نمی شد به علاوه اینکه تریاک همچنان به طور قانونی در کشورهای شرقی کشت و مصرف می شد. در نتیجه تنها راه مبارزه با سوء استفاده از تریاک ایجاد "حق امتیاز انحصاری" یا مونوپلی به نظر می آمد.
در سال 1931 در سطح بین المللی تلاشهایی برای تغییر قوانین و ممنوع ساختن تولید قانونی و استفاده تریاک تنها برای مصارف دارویی صورت گرفت. معاهداتی دیگر به این منظور بسته شد از آن جمله می توان از معاهده ژنو (13 جولای 1931)، معاهده بانکوک (27 نوامبر 1931) و معاهده ژنو (26 جولای 1936) و چندین معاهده دیگر با پیچیدگیهای خاص خود نام برد.
آخرین معاهده مشخصا" برای سرکوبی معاملات غیرقانوی مواد مخدر از هم پیمانان این معاهده درخواست کرد تا با جنایی معرفی کردن این عمل مجازات سخت تری تائین کنند. با کمال تعجب آمریکایی ها با این معاهده مخالفت کرده و از امضای آن خودداری کردند!

پس از جنگ جهانی دوم سازمان ملل متحد این قضیه را به دست گرفت. بخش اقتصادی و شورای اجتماعی سازمان ملل متحد موفق شد تا کمیسیون مواد مخدر سازمان ملل را دایر کند. این کمیسیون از اعضای 40 کشور تشکیل شده و تهیه و نوشتار خط مشی و سیاست جهانی مواد مخدر را شروع کرد.
نتیجه فعالیت های این کمیسیون منجر به اخذ معاهده ای جدید (نیویورک 30 مارس 1961) شد که جایگزینی برای تمامی معاهدات پیشین گردید و همواره مورد استفاده است!
بر مبنای این معاهده تمامی هم پیمانان می بایست جهت محدود ساختن دادوستد مواد مخدر، تولیدات و مالکیت مواد مخدر تنها جهت مصارف علمی و دارویی ، اقدامات قانونی و اجرایی لازم را ارزیابی کنند. تمامی فعالیت های دیگری که در جهت استفاده مواد غیر از مصارف علمی و دارویی صورت می گرفت جرم محسوب شده و درخور مجازات است.
این معاهده مواد مخدر را به چهار بخش دسته بندی کرده که شرایط نظارت بر هر کدام از این مواد مختلف است. سازمان ملل می تواند با مشورت و توصیه سازمان جهانی بهداشت هر نوع مواد جدید دیگری راکه باعث تهدید و خطر جدی بر سلامت عموم بوده و منبع درآمدی برای قاچاقچیان شود را به این لیست اضافه کند. تا آنجایی که این مواد ممنوعه اعلام نشود ، تولید، داد و ستد و استفاده از آنها می تواند قانونی تلقی شود!
در این معاهده با در نظر گرفتن میزان سوءاستفاده از هر ماده، اسامی آن می تواند از یک دسته یندی به دسته بندی دیگر منتقل شود و قوانین بین المللی نیز می بایست با این تغییرات تغییر یابد.
جالب توجه اینجاست زمانی که تمامی این معاهدات بسته شد، استفاده از تریاک یک معضل اجتماعی نبوده و برعکس تمامی قوانین اجتماعی دیگر، وعظ قانون مبارزه با استفاده از تریاک در اثر عکس العمل به یک مشکل اجتماعی نبود بلکه در اثر تحمیل کشورهای بیگانه به عنوان مثال آمریکا صورت گرفت. آمریکائیها تنها به خاطر عقاید غیرعادی و ستمگرانه خود با برچسب زدن به افراد و تنها به خاطر منافع شخصی خود با قوانین به اشکال مختلف بازی کردند و می کنند.
متأسفانه هیچ معاهده ای قادر به کنترل ، مصرف و کشت خشخاش در دنیا نشد. دولت ها در عین حال که به این معاهدات می پیوندند از طرف دیگر تنها به خاطر مسائل اقتصادی از داد و ستد های غیرقانونی چشم پوشی می کنند و قربانیان تنها مردم بیگناهی هستند که در اثر عدم آگاهی و شرایط نامساعد اجتماعی به چنگال این هیولای در لباس دوست اسیر می شوند و در پایان روز با برچسب "جنایتکار" به دید "انگل های" جامعه از اجتماع طرد می شوند!